De afgelopen weken stond Sydney niet meer alleen blank met onwaarschijnlijk mooie harbours, maar ook met koud regenwater. Omgevallen, afgebroken bomen, nutteloze paraplu’s, gewonde en dode mensen. De blauwe lucht veranderde in dikke wolken en de no worries mentaliteit veranderde plotseling in stress en chagrijnige mensen waarin ik ze geen ongelijk geef. De zon is teruggekeerd en heeft het goedgemaakt door er warme zomerdagen doorheen te gooien. Het gat in de ozonlaag boven Australië zorgt ervoor dat ik zelfs in de herfst nog weet te verbranden. Naast dit gat zorgt het gat in mijn hand ervoor dat de verdiende dollars goed terechtkomen bij reisorganisaties, openbaar vervoer, eettentjes en take-aways. De sneakers van 169 dollar heb ik op mijn uitgestelde To-Do list gezet. Het derde gat waar ik tegenaan (of in) ben gelopen is het gat van au-pair zijn naar mijn reizen om uiteindelijk terug te komen naar Nederland. Er is een verschil tussen opgeven en weten dat je genoeg hebt gehad. Ik heb er over na moeten denken om me dit te beseffen en te bepalen dat het Au Pair zijn genoeg voor mij is geweest na deze tijd om verschillende redenen. Obstakels, hoogtepunten en veranderingen zijn in ons leven geplaatst om te realiseren waar je voor wilt vechten, wie je bent, waar je voor staat. De knoop is doorgehakt en van parttime Au Pair ga ik terug naar fulltime mezelf en begin ik over twee weken met het reizen door de delen van Australië die ik altijd al heb willen zien. Goosebumps all over my body. Keuzes maken heeft altijd in mijn lijstje “stel-ik-even-uit” gestaan, wat vaak resulteerde in het afwachten tot de keuze voor mij werd gemaakt. Dat leek makkelijker. Met de nadruk op leek. Ik heb ervaren dat dat vaak leidt tot ongeluk en daardoor heb ik van begin tot eind, van voorbereiding tot terugvlucht, al mijn keuzes zelf gemaakt, zelf moeten maken en zelf willen maken. Uiteraard wel met steun uit liefdevolle hoek. Wat uiteindelijk weer resulteert in veel meer geluk. Je kiest iets, gaat hiervoor en als het uitkomt en goed loopt: dan heb je het behaald en dat is denk ik wat men geluk noemt. Ik ben er achter gekomen om altijd te volgen wat jij zelf belangrijk vind, wat jou gelukkig maakt en dat te behalen wat jij wil behalen. Het gaat er niet om of je binnen of buiten de lijntjes kleurt. Het gaat erom dat je je eigen lijntjes tekent. Als ik dit avontuur af zal sluiten, zal ik trotser zijn dan ooit.

Brissie. Brisbane. Been there, done nothing. Ik heb het vliegveld van Brisbane mogen bekijken tijdens mijn overstap op weg naar het Paradijs van Australië: The Whitsundays. Niet alleen de omgeving was prachtig, maar het gevoel wat je krijgt als je in deze rustige omgeving loopt, is onbeschrijflijk. De rust zelve kon je gemakkelijk in- en uitademen. Airlie Beach, Airlie lagoon en de mainstreet verveelden zelfs na 20 keer heen en weer lopen niet en ik ben ervan overtuigd dat mensen met een burn-out of whatever zijn genezen na 2 keer knipperen. Zelfs de frietjes van MCDonalds waren knapperig. De eilanden waren adembenemend en ik wist niet dat Photoshop in real life bestond. Blauw was blauw, wit was wit en het zand voelde aan als bloem. Ik zal er ook geen geheim van maken dat ik mijn tanden heb gescrubt met dit witte zand en illegaal een klein potje hiermee heb gevuld. Finding Nemo heeft meer betekenis voor me gekregen, aangezien ik hem niet heb kunnen vinden tijdens mijn snorkelavonturen. Het schijnt dat hij wel bestaat. Reizigers, studenten en koppels waren te vinden op dezelfde boot, ik heb geslapen in een soortgelijke MRI tunnel, heb gedouched in een halve vierkante meter, heb het Airlie Base hostel 4 sterren gegeven en van relaxte minivakantie ben ik teruggegaan naar Sydney. Vervolgens het concert waar ik weken naar uit heb gekeken! The Script in the Allphones Arena in Sydney samen met Karlien zal ik me herinneren als een avond voor in een gouden lijstje. Waanzinnig. Echt. Waanzinnig. Naast het Au Pair zijn besteed ik de rest van mijn tijd samen met the MosmanCrew, vriendinnen, lunchen, slechte steak eten, markten bezoeken, citytours doen, wandelen, vuurwerk kijken, stranden bezoeken, pubcrawls,Sydney timelapsen,bucketlists maken, mailen en bellen met de liefsten, nagels laten groeien, relaxen, stressen, te koud aankleden, te warm aankleden en alles wat me doet beseffen dat ik toch echt wel van het leven houd en ben gaan houden.

-Owning our story and loving ourselves through that process is the bravest thing that we’ll ever do. - Brené Brown /Magda Timmers