Ik wandel op vrije voet! Met mijn nog door Royal National Park bemodderde Nikes ben ik aan het wachten op mijn vlucht naar Hobart, Tasmanië. Daar waar het kouder is. Daar waar het rustiger is en daar waar het onwaarschijnlijk mooi blijkt te zijn. Met Jarryd James heerlijk dreunend door mijn gehoorgang bedenk ik me dat het een mooie week was om op terug te kijken die minder mooi en onverwachts, maar ergens ook verwacht begon. Hoopvolle ik en mijn spullen zijn verhuisd naar de andere kant van Mosman en ook heb ik een andere kant gezien van gezinnen in Sydney. Zelfs de schoolbel van Middle Harbour school was harmonieuzer en van letterlijke storm werd de omslag gemaakt naar zonnig. 24/7 hebben we (roomie Amber en ik) samen gespendeerd en ik kan niet anders zeggen dan dat het fantastisch was en op vakantie leek. Ik ben met vlag en wimpel geslaagd voor het afstrepen van mijn top 10 "Must-do's in Sydney". The Australian Ballet bekijken in The Opera House stond in mijn top 3 en deze heb ik afgelopen week met lach van oor tot oor af kunnen strepen. Deze hele week hebben we in teken laten staan van van plezier, vertier en ietwat teveel lekkers (achteraf he, achteraf.) Mijn veel te groot geworden riem wordt stukje bij beetje weer passend en afgezien van de misselijkheid was het genieten. Van museums naar foto exposities en van Paddy's Market gingen we naar de kerkviering. Van lopen over de Bridge en plaatselijke markten naar Cockatoo Island met als moederdagdiner MCDonalds. Nieuwe woordspelingen, grapjes en mooie vriendschappen zijn ontstaan. En dit alles onder het genot van een stralende Australische zon (en TimTams. Of ijs van Messina.). Alles vastleggen op telefoon, in gedachten en herinneringen maken per minuut. Echter kan al dit moois niet altijd evenaren aan de mensen die je mist. Soms heb ik alles over voor een knuffel die voorheen als doodnormaal werd gezien en het missen van gewoontes waarvan ik nooit bewust ben geweest er zoveel waarde aan te hechten. Daarentegen merk ik dat ik trots en tevreden ben met nieuwe gewoontes en het herontdekken van mezelf. Laat dat nou een typische reizigers uitspraak zijn. Vreselijk. Maar waar. De diversiteit van Australië zit hem in het land, de bevolking en loopt over in jezelf. Inmiddels liggend in mijn hostel bed in Hobart (2 Chinezen, 1 Oostenrijker en mezelf) sluit ik deze blog af en open ik een nieuw deurtje om al het moois van Tasmanië te laten binnentreden.

- Surrender to what is. Let go of what was. Have faith in what will be. - Sonia Ricotti