IT'S A BOY! The Lloyd family is inmiddels uitgebreid met een redelijk groot, piepklein jongetje. Vanaf dag één dat ik het gezin binnenkwam, was het aftellen naar de komst van de baby begonnen. Deze veranderingen binnenin een gezin van zo dichtbij mee te maken, brengt moois met zich mee. Voorafgaand is er veel over gepraat en ja, het heeft ook de nodige stress met zich mee gebracht. Onze banden worden sterker en het is niet te beschrijven wanneer je hand stevig wordt vastgegrepen tijdens het naar binnengaan van de kamer waar Hugo en Arabella hun broertje voor het eerst gaan zien. Een afhankelijk vier-uur-jong jongetje met waanzinnig haar, 10 vingertjes en 10 kleine teentjes die vanmorgen tijdens de muesli nog naast me zat verscholen in mama haar buik, wachtend om 4 levens te gaan veranderen en het zijne te gaan laten beginnen. Het leven. Wauw!

Dilemma’s en keuzes. Ik geloof dat ik het steeds beter onder de knie ga krijgen. Mentale vooruitgang nummer 1. Gedeeltelijk voltooid in 1 maand, 30 dagen. Links of rechts. Ja of nee. Stoppen of doorgaan. Kiezen voor wat goed voelt en als dit niet het geval is: vooral niet afwachtend zijn. There you go, girl. Van lange, gelakte taupekleurige nagels ben ik gedegradeerd naar kortgewiekte verminkte pareltjes maar daarentegen ben ik gepromoveerd van amateurtoerist naar gewaardeerde Au Pair. Waar ik voor mijn gevoel gister nog op Wynyard station aan het zoeken was met mijn TripGo-app, nietwetende welke kant ik op moest en wat f*ing Wynyard uberhaupt was, ben ik in de routine gekomen en herken ik de straten en vooral mijn weg naar ‘huis’. Military Road - Spit Junction - Belmont Road- Avenue Road. Ik denk dat het nooit meer uit mijn geheugen wordt weggevaagd. Kippenvel. Startend met muesli en melk maken we ons klaar voor de schoolrun. Sandwich ham wordt geadoreerd, ieder vakje van de lunchbox wordt gevuld en aan het eind van de schooldag wordt het zichtbaar wat wel of niet in smaak viel. Parkplay, playdates, swimming lessons, ballet; de locaties weet ik inmiddels te vinden en in de Kluger zingen we liedjes, maken we afspraken, wordt er gekibbeld en ruzie gemaakt, doen we High Fives en zijn we blij als we op tijd zijn en en parkeerplek hebben gevonden. Van nul contacten ben ik in een paar weken tijd veel contacten rijker geworden, zeg ik gedag op straat, heb ik gesprekken met schoolmoeders tijdens het wachten op de schoolbel en ben ik echt gesettled. In Memorial Park heb ik er ongeveer 4,5 minuut voor nodig gehad om erachter te komen hoe een ‘wip’ heet. De Nederlandse benaming evenals de Engelse ‘seesaw’ was ik kwijt. Ik tel in Engels, denk en droom in Nederlands en Engels.

De laatste weken heb ik vol trots en emotie pakketjes en kaartjes gevonden op mijn bed, op mijn nachtkastje en in de mailbox. Bloemen en een Thank-you kaartje met een tekst die recht uit het hart kwam van Erika. Een prachtmens waarmee ik alles kan delen en vice versa. De geur van een Hema pyjama kwam me tegemoet wanneer ik het pakje openmaakte met het handschrift van de liefste moeder op aard. Call me dirty, maar ik ga hem niet wassen. Zoals eenieder wel herkent, brengen geur en muziek je ergens waar je ooit was en hoe lang het ook geleden was; een week of 10 jaar, je bent weer even terug in dat moment of je maakt een nieuwe herinnering. Liedjes op de radio die me nu al aan Australië doen denken. Patrick James. Artiest. Gitaar. Ik heb hem ontdekt op de markt op The Rocks in the city. Zijn muziek overspoelde met harmonie. Het was relaxed en gezellig (thanks Amber) en zijn muziek deed iets waarvan ik denk dat artiesten het in zich moeten hebben om je daar te brengen. Het is niet uit te leggen, dus ik probeer het ook niet. (In ieder geval: onder de spotify geliefden onder ons: give it a try! Voor de youtube gebruikers onder jullie: go spotify).

Ik draai mee in het leven van Australiërs en kan me vinden in de no-worries mentaliteit. Het is heerlijk om in mijn vrije weekenden mijn horloge letterlijk in de kast te leggen. Maar de Nederlander in mij is op veel momenten duidelijk te herkennen. Op een werkdag loop ik als een randstadter naar de bus en merk ik op dat ik teveel mensen in haal, gevolgd door irritatie wanneer het te druk is in de bus, waardoor je die “af-en-toe-aanraking-tegen-elkaar-aan-zitten” wrijving hebt. Bloednerveus word ik ervan en de hulk in mij probeert zich te ontpoppen op deze momenten. – Mijn maag roept nog steeds om 18 uur – ik hunker naar stroopwafels, drop en kaas – ik kan vol lof over Nederland praten – ik vraag om nieuw bier wanneer ik deze heb laten vallen in de pub – De dollar is te duur. Mijn waardering voor contact met anderenwordt steeds groter. We delen dezelfde ervaring, zorgen, we hebben hetzelfde plezier en weten van elkaar wat moeilijk is en zelfs dat wordt gezien en herkend. Knuffels (thanks Maggie), een schouder om op te leunen, koffiedrinken, lachen en huilen. Onbeschrijfelijk fijn.

Aankomende tijd zal in teken staan van de baby, Easter Holidays, quality time en de wintertijd gaat volgende week in. Maand 1 is bekroond met baby Montague en maand twee zal worden bekroond met mijn 4-daagse minivakantie naar the Whitsunday’s en een concert van The Script (Woo-hoo Karlien!). Mijn Australische bucketlist wordt afgewerkt en mijn terug-in-NL-bucketlist stapelt tegelijkertijd op <3. Het tweede Schiphol moment gaat magisch worden!

Awesome.

Owh-sum,though ;).

'While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.'