"Beheer je blog" staat met dikke zwarte letters op mijn netvlies te branden. Ik doe m'n best, al heb ik momenteelal moeite met het beheren van Nederlandse contacten. Zonder schaamrood (maar metietwat gebruinde teint)op mijn kaken, wil ik me dus verontschuldigentegen ieder die ik beloofd heb regelmatigte sprekenop wat voor mogelijke manier dan ook.Ik heb me duidelijk vergist in de impact van het tijdsverschil en m'n tijdbesteding. Me ergens invergissen doe ik overigens geregeld:een saucage roll is geen saucijzenbroodjezoals ik hem ken, evenals een macchiato– iets wat kriebelt en wat beweegt is niet per definitie een Huntsman(tip: niet googlen, lui. Niet googlen.) - een pak TimTams eet je niet op in 1 dag, nee in134 minuten (wees gerust: ik eet gezond en ik beweeg, die TimTams zaten plots in mijn tas) -eend60 vaneenmiljoen kilois niet handig als je bij de Mardi Gras staat – 10 keer oversteken en bedenken dat de bus ook aan de andere kant rijdt - ennee, je hoeftniet altijd een antwoord te verwachten op"Fine thanks andyou?" als responsop de vraag "HowR you?!".Als kaaskoppige Nederlander heb ik de Gay parade nooit gezien, maar tippen aan de Mardi Gras: no way,impossible. Sydney stroomde afgelopen zaterdag vol met dronken Australiërs, selfiestickende Chinezen en Transgenders ende ATM transformeerde in een GayTM. Het was leuk.

Ik begin handigheid te krijgen in de bussen, ferries, treinen, de dollars van mijn Opal-card vliegen eraf, ik zie veel en ikprobeer langzaammijn Nederlands-Amerikaans-Engels-accent te verliezen, maar ik kan hem nog lang niet inruilen voor een Australisch-Engels. Mijn eerstverdiende dollars die zijn gestort op mijn zelfgeopende bankrekening van Commonwealth­­­ heb ik uitgegeven aan lekkernijen, trips (WAANZINNIGE! BLUE MOUNTAINS EN WHITSUNDAY’S! Tip: Google, lui. Google.) en ik heb mezelf ervan kunnen overtuigen dat ik de jurkjes van die dure merkwinkels bovenin shoppingmall Westfield echt niet nodig heb. Met behulp van anderen kom je al ver en weet je het bestaan af van mooie plekken om te zien en dingen die handig zijn (zoals een portable charger die je uit een automaat kunt halen voor $30. Of 20 omdat iemand anders er een tientje in heeft laten zitten *mazzelaar). Het ontmoeten van anderen ligt in eigen handen en is super fijn. Ik spendeer m’n dagen met diverse dingen, ga de drukke stad in,doe dingen met de familie, zoek rustige plekjes op, ga naar het strand en zie andere au pairs, en kan ik er net zo van genieten om in mijn vrije uurtjes voor me uit te staren op Rocky Point Island en na te denken over de kleinste dingen die me gelukkig maken op dat moment of dingen die me gelukkig maken in de toekomst die ik voor me zie. Ik kan minutenlang staren naar een spinnenweb met een diameter van één meter met middenin mijn grootste angst waar ik overheen probeer te komen (onmogelijk). Ik waardeer nieuwe dingen, nieuwe ervaringen maar net zo goed waardeer ik mijn thuis en het meest de mensen die daar weer voor me zijn wanneer ik er weer ben.

Wat zeker niet mag ontbreken in deze blog is het geluk hebben met mijn hostfamily. Er is ruimte voor eigen inbreng, bespreken van gevoel en gedachtes en er is ruimte voor plezier en ze geven me alles wat ik denk nodig te hebben. Ik word gezien als gelijke (wat niet vanzelfsprekend is als ik het vergelijk met andere ervaringen). Een uitstapje, lunch, terugtrekken in mijn kamer, heel hard huilen of heel hard lachen. Er worden stroopwafels op mijn kussen gelegd en ik hoor erbij. De 13 dagen dat ik hier ben zijn hectisch geweest. Het heen- en weer rijden van de huizen (we zijn verhuisd), het integreren in het gezin en het vinden van mijn eigen plekHet is niet altijd even makkelijk en mijn gevoel wordt nog regelmatig in een rollercoaster gezet.In het park hoor ik 1 van mijn hostkids zeggen: “I could tell u about Patty, Patty is special.”. Er worden gouden stickers op mijn kleren geplakt omdat ik speciaal ben, er worden bloemen in mijn kamer gezet, ik word steeds meer gewaardeerd en ook regelmatig hebben ze liever mummy and not Patty. Langzaam vind ik de dagelijkse routine.

Ik ben door een echte Australiër op de hoogte gebracht van de Australische verkeersregels tijdens mijn rijles hier. Het rechts instappen is het eerste. Door mijn ruitenwissers aan te gooien aan het linker hendeltje kwam ik erachter dat mijn richtingaanwijzers ook aan de rechterkant zitten. “OK Patty straight ahead down the roundabout” of ook wel: OK Peti streedahit-daun-the-rendabout” .Ik ben gecomplimenteerd op mijn fantastische rijgedrag, ben erop gewezen dat ik met vertrouwen mijn hostkids veilig naar school kan brengen , heb $73 dollar afgerekend en heb hiervoor veel meer zelfverzekerdheid op de weg gekregen.

Van een Smart ForTwo gaan we naar een Toyota Kluger en van week 2 gaan we naar week 3.

- Smile today, cry tomorrow -