Met twee half dichtgeknepen ogen, oncomfortabel maar comfortabel genoeg, liggend op het bankje op Rocky Point Island komt de geur en het gevoel van vroeger voorbij. Vitamine D opnemen heeft me vanaf kleins af aan al goed gedaan. Buiten spelen tot de lantaarnpalen brandden, fikkies stoken en Nachtwacht bij de kabelbaan, cola waterijsjes eten die mama een paar uur ervoor (’s ochtends vroeg voordat ze uitverkocht waren) nog in de TopTien had gekocht en in de vriezer legde, papa die ’s avonds de tuin nat sproeide en ik ernaar keek vanaf de bank, gedouched en wel. Genieten kon ik van deze dingen en zo besef ik me dat men elkaar vaker zou moeten laten weten wanneer iets belangrijk voor je is of was. Hoe klein ook. Ik heb letterlijk on top of the world gestaan en dit gevoel ervaren tijdens de zonsondergang bij the Blue Mountains en ik zou liegen als ik niet zou schrijven dat ik nog regelmatig huil. Van heimwee, van geluk, van trotsheid of van verdriet. Dat is mooi, dat is zwaar, maar ze zijn het me allemaal stuk voor stuk waard. Dat het leven een feestje is, maar dat je zelf de slingers op moet hangen, wordt me steeds duidelijker. De volgende stap is kiezen welke slingers je gebruikt, hoe lang deze slingers zijn en waar je ze uiteindelijk op gaat hangen. Ik leid op het moment het leven waar ik maanden naar uit heb gekeken, waar ik slapeloze nachten van had, waar ik kippenvel van kreeg, wat ik vreselijk graag wilde en wat ik heb doorgezet. Ik alleen. Meer trots ben ik nog niet eerder op mezelf geweest. Kijkend naar de toekomst en wat voor pracht er op me te wachten staat wanneer ik mijn afgetrapte Australische sneakers, allstars (of welke schoenen ik hier nog mag aanschaffen) op Nederlandse bodem zet, komt diezelfde kippenvel weer opzetten. Kippenvel van geluk en hoop. Zin in al het leven en alles eruit halen wat erin zit. Het gevoel waar men vaak naar aan het zoeken is, waar ik naar gezocht heb en het toen ineens voor het oprapen lag.

Nu ik genoeg ingezoomd heb op mezelf ga ik verder en kijk ik met de loep op de typische Australiër. No worries, alles relaxed en soms duidelijk onverstaanbaar voor Europeanen. Ik ben erachter gekomen dat de Nederlander veel te Amerikaans spreekt en wat wij “Engels” noemen, maar Australisch Engels: subtitles please? Er worden uitspraken uitgegooid waarvan ik het bestaan niet af wist en het is duidelijk dat gewoon glimlachen en knikken altijd een optie is. De vriendelijkheid van de typische Australiër is fantastisch en ik vind het best (lees: uitermate) teleurstellend dat de Nederlander hier nog veel van kan leren. De Australische vrouw is de helft van de tijd te vinden in workout-outfit met aan de ene hand het schoolkind en de andere hand een appel, een yogamat , een hond of een special treat. Of zij daadwerkelijk de hele dag sporten, is me nog steeds niet duidelijk. Verscheidene keren zijn er Australiërs in workoutfits door de mand gevallen. Verstopte chipszakken naar binnen proppen in de bus met een betrapt gezicht en diepvriespizza’s onderin de winkelwagen verbloemen met bananen en sla. Maar bovenal: de behulpzaam- en vriendelijkheid waarmee de Australiër altijd wordt omschreven is geen woord aan gelogen. Mensen die mij echt kennen, kunnen van mijn gezicht aflezen of ik me graag wil verdiepen in de desbetreffende persoon of dat ik er niet zo lang over na hoef te denken om deze in de richting van een klif op te schuiven. Dit laatste is het geval bij dit type Australiër: de Bold&Beautiful-achtige vrouw. Hagelwit perfecte tanden, haar dat in alle leef- en weersomstandigheden nog net zo zat als wanneer de laatste hairspray hechtte in het haar, Manolo Blahnik satin pumps en een gladgestreken Chanel outfit. Maar bovenal: een Bold&Beautiful aura met een Dior parfum, een attitude en de uitstraling vertelt dat de dollars (uiteraard niet zelf verdiend) binnenstromen. Overigens echt helemaal niets mis mee hoor. Ik kan zelf normaliter beter overweg met iemand die gewoon toegeeft dat Sale op zijn tijd top is en zij ervan baalt wanneer chips en chocola te ver weg staat wanneer je alleen je hand uitreikt naar de dichtsbijzijnde bijzettafel. Neemt niet weg dat ik een serieuze workout liefhebster ben en het liefst de hele dag aardbeien en vijgen eet, maar weet je. Ik zou er bijna aan gaan twijfelen of Bold&Beautiful mensen überhaupt het toilet wel eens bezoeken. Door naar het Australische kind. Ik ben er nog niet helemaal over uit. Deze kinderen groeien op in een welvarende omgeving en voor hen zijn dingen vanzelfsprekend die door ons als rijk en geluk worden gezien. Hoe hiermee om te gaan is de taak van de ouders en om te bepalen of dit verwennerij is of dankbaar. Just sayin’... Het type Australiër is per suburb en stad verschillend. Op Bondi is er (bijna) niets anders te vinden dan suntanned gespierde surfers en topless vrouwen met lichamen die in boekjes te vinden zijn, terwijl er op Kings Cross vechtpartijen zijn en drugshandel. De ene buurt is nog rijker dan de ander wat maar door één straat wordt gescheiden. Dan zijn er uiteraard nog veel Australiërs die niet Australisch zijn, maar zijn gevallen voor het land (geef ze ongelijk).

Het blijft bizar hoe je je in het fantastische, drukke Sydney kan bevinden naast the Opera house, een klein paar kilometers loopt en vervolgens de vogels hoor fluiten of in een waanzinnige natuur bent. Net zoals het bizar blijft dat ik me aan de andere kant van de wereld bevind en nog altijd zo gehecht ben aan Nederland en vooral de paar mensen die m’n hart hebben.

-Be who you are and say what you feel, because those who matter don’t mind and those who don’t mind, don’t matter.” - Dr Seuss