Roam free

Ik wandel op vrije voet! Met mijn nog door Royal National Park bemodderde Nikes ben ik aan het wachten op mijn vlucht naar Hobart, Tasmanië. Daar waar het kouder is. Daar waar het rustiger is en daar waar het onwaarschijnlijk mooi blijkt te zijn. Met Jarryd James heerlijk dreunend door mijn gehoorgang bedenk ik me dat het een mooie week was om op terug te kijken die minder mooi en onverwachts, maar ergens ook verwacht begon. Hoopvolle ik en mijn spullen zijn verhuisd naar de andere kant van Mosman en ook heb ik een andere kant gezien van gezinnen in Sydney. Zelfs de schoolbel van Middle Harbour school was harmonieuzer en van letterlijke storm werd de omslag gemaakt naar zonnig. 24/7 hebben we (roomie Amber en ik) samen gespendeerd en ik kan niet anders zeggen dan dat het fantastisch was en op vakantie leek. Ik ben met vlag en wimpel geslaagd voor het afstrepen van mijn top 10 "Must-do's in Sydney". The Australian Ballet bekijken in The Opera House stond in mijn top 3 en deze heb ik afgelopen week met lach van oor tot oor af kunnen strepen. Deze hele week hebben we in teken laten staan van van plezier, vertier en ietwat teveel lekkers (achteraf he, achteraf.) Mijn veel te groot geworden riem wordt stukje bij beetje weer passend en afgezien van de misselijkheid was het genieten. Van museums naar foto exposities en van Paddy's Market gingen we naar de kerkviering. Van lopen over de Bridge en plaatselijke markten naar Cockatoo Island met als moederdagdiner MCDonalds. Nieuwe woordspelingen, grapjes en mooie vriendschappen zijn ontstaan. En dit alles onder het genot van een stralende Australische zon (en TimTams. Of ijs van Messina.). Alles vastleggen op telefoon, in gedachten en herinneringen maken per minuut. Echter kan al dit moois niet altijd evenaren aan de mensen die je mist. Soms heb ik alles over voor een knuffel die voorheen als doodnormaal werd gezien en het missen van gewoontes waarvan ik nooit bewust ben geweest er zoveel waarde aan te hechten. Daarentegen merk ik dat ik trots en tevreden ben met nieuwe gewoontes en het herontdekken van mezelf. Laat dat nou een typische reizigers uitspraak zijn. Vreselijk. Maar waar. De diversiteit van Australië zit hem in het land, de bevolking en loopt over in jezelf. Inmiddels liggend in mijn hostel bed in Hobart (2 Chinezen, 1 Oostenrijker en mezelf) sluit ik deze blog af en open ik een nieuw deurtje om al het moois van Tasmanië te laten binnentreden.

- Surrender to what is. Let go of what was. Have faith in what will be. - Sonia Ricotti

The energy never dies

De afgelopen weken stond Sydney niet meer alleen blank met onwaarschijnlijk mooie harbours, maar ook met koud regenwater. Omgevallen, afgebroken bomen, nutteloze paraplu’s, gewonde en dode mensen. De blauwe lucht veranderde in dikke wolken en de no worries mentaliteit veranderde plotseling in stress en chagrijnige mensen waarin ik ze geen ongelijk geef. De zon is teruggekeerd en heeft het goedgemaakt door er warme zomerdagen doorheen te gooien. Het gat in de ozonlaag boven Australië zorgt ervoor dat ik zelfs in de herfst nog weet te verbranden. Naast dit gat zorgt het gat in mijn hand ervoor dat de verdiende dollars goed terechtkomen bij reisorganisaties, openbaar vervoer, eettentjes en take-aways. De sneakers van 169 dollar heb ik op mijn uitgestelde To-Do list gezet. Het derde gat waar ik tegenaan (of in) ben gelopen is het gat van au-pair zijn naar mijn reizen om uiteindelijk terug te komen naar Nederland. Er is een verschil tussen opgeven en weten dat je genoeg hebt gehad. Ik heb er over na moeten denken om me dit te beseffen en te bepalen dat het Au Pair zijn genoeg voor mij is geweest na deze tijd om verschillende redenen. Obstakels, hoogtepunten en veranderingen zijn in ons leven geplaatst om te realiseren waar je voor wilt vechten, wie je bent, waar je voor staat. De knoop is doorgehakt en van parttime Au Pair ga ik terug naar fulltime mezelf en begin ik over twee weken met het reizen door de delen van Australië die ik altijd al heb willen zien. Goosebumps all over my body. Keuzes maken heeft altijd in mijn lijstje “stel-ik-even-uit” gestaan, wat vaak resulteerde in het afwachten tot de keuze voor mij werd gemaakt. Dat leek makkelijker. Met de nadruk op leek. Ik heb ervaren dat dat vaak leidt tot ongeluk en daardoor heb ik van begin tot eind, van voorbereiding tot terugvlucht, al mijn keuzes zelf gemaakt, zelf moeten maken en zelf willen maken. Uiteraard wel met steun uit liefdevolle hoek. Wat uiteindelijk weer resulteert in veel meer geluk. Je kiest iets, gaat hiervoor en als het uitkomt en goed loopt: dan heb je het behaald en dat is denk ik wat men geluk noemt. Ik ben er achter gekomen om altijd te volgen wat jij zelf belangrijk vind, wat jou gelukkig maakt en dat te behalen wat jij wil behalen. Het gaat er niet om of je binnen of buiten de lijntjes kleurt. Het gaat erom dat je je eigen lijntjes tekent. Als ik dit avontuur af zal sluiten, zal ik trotser zijn dan ooit.

Brissie. Brisbane. Been there, done nothing. Ik heb het vliegveld van Brisbane mogen bekijken tijdens mijn overstap op weg naar het Paradijs van Australië: The Whitsundays. Niet alleen de omgeving was prachtig, maar het gevoel wat je krijgt als je in deze rustige omgeving loopt, is onbeschrijflijk. De rust zelve kon je gemakkelijk in- en uitademen. Airlie Beach, Airlie lagoon en de mainstreet verveelden zelfs na 20 keer heen en weer lopen niet en ik ben ervan overtuigd dat mensen met een burn-out of whatever zijn genezen na 2 keer knipperen. Zelfs de frietjes van MCDonalds waren knapperig. De eilanden waren adembenemend en ik wist niet dat Photoshop in real life bestond. Blauw was blauw, wit was wit en het zand voelde aan als bloem. Ik zal er ook geen geheim van maken dat ik mijn tanden heb gescrubt met dit witte zand en illegaal een klein potje hiermee heb gevuld. Finding Nemo heeft meer betekenis voor me gekregen, aangezien ik hem niet heb kunnen vinden tijdens mijn snorkelavonturen. Het schijnt dat hij wel bestaat. Reizigers, studenten en koppels waren te vinden op dezelfde boot, ik heb geslapen in een soortgelijke MRI tunnel, heb gedouched in een halve vierkante meter, heb het Airlie Base hostel 4 sterren gegeven en van relaxte minivakantie ben ik teruggegaan naar Sydney. Vervolgens het concert waar ik weken naar uit heb gekeken! The Script in the Allphones Arena in Sydney samen met Karlien zal ik me herinneren als een avond voor in een gouden lijstje. Waanzinnig. Echt. Waanzinnig. Naast het Au Pair zijn besteed ik de rest van mijn tijd samen met the MosmanCrew, vriendinnen, lunchen, slechte steak eten, markten bezoeken, citytours doen, wandelen, vuurwerk kijken, stranden bezoeken, pubcrawls,Sydney timelapsen,bucketlists maken, mailen en bellen met de liefsten, nagels laten groeien, relaxen, stressen, te koud aankleden, te warm aankleden en alles wat me doet beseffen dat ik toch echt wel van het leven houd en ben gaan houden.

-Owning our story and loving ourselves through that process is the bravest thing that we’ll ever do. - Brené Brown /Magda Timmers

Journey into myself

Met twee half dichtgeknepen ogen, oncomfortabel maar comfortabel genoeg, liggend op het bankje op Rocky Point Island komt de geur en het gevoel van vroeger voorbij. Vitamine D opnemen heeft me vanaf kleins af aan al goed gedaan. Buiten spelen tot de lantaarnpalen brandden, fikkies stoken en Nachtwacht bij de kabelbaan, cola waterijsjes eten die mama een paar uur ervoor (’s ochtends vroeg voordat ze uitverkocht waren) nog in de TopTien had gekocht en in de vriezer legde, papa die ’s avonds de tuin nat sproeide en ik ernaar keek vanaf de bank, gedouched en wel. Genieten kon ik van deze dingen en zo besef ik me dat men elkaar vaker zou moeten laten weten wanneer iets belangrijk voor je is of was. Hoe klein ook. Ik heb letterlijk on top of the world gestaan en dit gevoel ervaren tijdens de zonsondergang bij the Blue Mountains en ik zou liegen als ik niet zou schrijven dat ik nog regelmatig huil. Van heimwee, van geluk, van trotsheid of van verdriet. Dat is mooi, dat is zwaar, maar ze zijn het me allemaal stuk voor stuk waard. Dat het leven een feestje is, maar dat je zelf de slingers op moet hangen, wordt me steeds duidelijker. De volgende stap is kiezen welke slingers je gebruikt, hoe lang deze slingers zijn en waar je ze uiteindelijk op gaat hangen. Ik leid op het moment het leven waar ik maanden naar uit heb gekeken, waar ik slapeloze nachten van had, waar ik kippenvel van kreeg, wat ik vreselijk graag wilde en wat ik heb doorgezet. Ik alleen. Meer trots ben ik nog niet eerder op mezelf geweest. Kijkend naar de toekomst en wat voor pracht er op me te wachten staat wanneer ik mijn afgetrapte Australische sneakers, allstars (of welke schoenen ik hier nog mag aanschaffen) op Nederlandse bodem zet, komt diezelfde kippenvel weer opzetten. Kippenvel van geluk en hoop. Zin in al het leven en alles eruit halen wat erin zit. Het gevoel waar men vaak naar aan het zoeken is, waar ik naar gezocht heb en het toen ineens voor het oprapen lag.

Nu ik genoeg ingezoomd heb op mezelf ga ik verder en kijk ik met de loep op de typische Australiër. No worries, alles relaxed en soms duidelijk onverstaanbaar voor Europeanen. Ik ben erachter gekomen dat de Nederlander veel te Amerikaans spreekt en wat wij “Engels” noemen, maar Australisch Engels: subtitles please? Er worden uitspraken uitgegooid waarvan ik het bestaan niet af wist en het is duidelijk dat gewoon glimlachen en knikken altijd een optie is. De vriendelijkheid van de typische Australiër is fantastisch en ik vind het best (lees: uitermate) teleurstellend dat de Nederlander hier nog veel van kan leren. De Australische vrouw is de helft van de tijd te vinden in workout-outfit met aan de ene hand het schoolkind en de andere hand een appel, een yogamat , een hond of een special treat. Of zij daadwerkelijk de hele dag sporten, is me nog steeds niet duidelijk. Verscheidene keren zijn er Australiërs in workoutfits door de mand gevallen. Verstopte chipszakken naar binnen proppen in de bus met een betrapt gezicht en diepvriespizza’s onderin de winkelwagen verbloemen met bananen en sla. Maar bovenal: de behulpzaam- en vriendelijkheid waarmee de Australiër altijd wordt omschreven is geen woord aan gelogen. Mensen die mij echt kennen, kunnen van mijn gezicht aflezen of ik me graag wil verdiepen in de desbetreffende persoon of dat ik er niet zo lang over na hoef te denken om deze in de richting van een klif op te schuiven. Dit laatste is het geval bij dit type Australiër: de Bold&Beautiful-achtige vrouw. Hagelwit perfecte tanden, haar dat in alle leef- en weersomstandigheden nog net zo zat als wanneer de laatste hairspray hechtte in het haar, Manolo Blahnik satin pumps en een gladgestreken Chanel outfit. Maar bovenal: een Bold&Beautiful aura met een Dior parfum, een attitude en de uitstraling vertelt dat de dollars (uiteraard niet zelf verdiend) binnenstromen. Overigens echt helemaal niets mis mee hoor. Ik kan zelf normaliter beter overweg met iemand die gewoon toegeeft dat Sale op zijn tijd top is en zij ervan baalt wanneer chips en chocola te ver weg staat wanneer je alleen je hand uitreikt naar de dichtsbijzijnde bijzettafel. Neemt niet weg dat ik een serieuze workout liefhebster ben en het liefst de hele dag aardbeien en vijgen eet, maar weet je. Ik zou er bijna aan gaan twijfelen of Bold&Beautiful mensen überhaupt het toilet wel eens bezoeken. Door naar het Australische kind. Ik ben er nog niet helemaal over uit. Deze kinderen groeien op in een welvarende omgeving en voor hen zijn dingen vanzelfsprekend die door ons als rijk en geluk worden gezien. Hoe hiermee om te gaan is de taak van de ouders en om te bepalen of dit verwennerij is of dankbaar. Just sayin’... Het type Australiër is per suburb en stad verschillend. Op Bondi is er (bijna) niets anders te vinden dan suntanned gespierde surfers en topless vrouwen met lichamen die in boekjes te vinden zijn, terwijl er op Kings Cross vechtpartijen zijn en drugshandel. De ene buurt is nog rijker dan de ander wat maar door één straat wordt gescheiden. Dan zijn er uiteraard nog veel Australiërs die niet Australisch zijn, maar zijn gevallen voor het land (geef ze ongelijk).

Het blijft bizar hoe je je in het fantastische, drukke Sydney kan bevinden naast the Opera house, een klein paar kilometers loopt en vervolgens de vogels hoor fluiten of in een waanzinnige natuur bent. Net zoals het bizar blijft dat ik me aan de andere kant van de wereld bevind en nog altijd zo gehecht ben aan Nederland en vooral de paar mensen die m’n hart hebben.

-Be who you are and say what you feel, because those who matter don’t mind and those who don’t mind, don’t matter.” - Dr Seuss

Just a matter of time

IT'S A BOY! The Lloyd family is inmiddels uitgebreid met een redelijk groot, piepklein jongetje. Vanaf dag één dat ik het gezin binnenkwam, was het aftellen naar de komst van de baby begonnen. Deze veranderingen binnenin een gezin van zo dichtbij mee te maken, brengt moois met zich mee. Voorafgaand is er veel over gepraat en ja, het heeft ook de nodige stress met zich mee gebracht. Onze banden worden sterker en het is niet te beschrijven wanneer je hand stevig wordt vastgegrepen tijdens het naar binnengaan van de kamer waar Hugo en Arabella hun broertje voor het eerst gaan zien. Een afhankelijk vier-uur-jong jongetje met waanzinnig haar, 10 vingertjes en 10 kleine teentjes die vanmorgen tijdens de muesli nog naast me zat verscholen in mama haar buik, wachtend om 4 levens te gaan veranderen en het zijne te gaan laten beginnen. Het leven. Wauw!

Dilemma’s en keuzes. Ik geloof dat ik het steeds beter onder de knie ga krijgen. Mentale vooruitgang nummer 1. Gedeeltelijk voltooid in 1 maand, 30 dagen. Links of rechts. Ja of nee. Stoppen of doorgaan. Kiezen voor wat goed voelt en als dit niet het geval is: vooral niet afwachtend zijn. There you go, girl. Van lange, gelakte taupekleurige nagels ben ik gedegradeerd naar kortgewiekte verminkte pareltjes maar daarentegen ben ik gepromoveerd van amateurtoerist naar gewaardeerde Au Pair. Waar ik voor mijn gevoel gister nog op Wynyard station aan het zoeken was met mijn TripGo-app, nietwetende welke kant ik op moest en wat f*ing Wynyard uberhaupt was, ben ik in de routine gekomen en herken ik de straten en vooral mijn weg naar ‘huis’. Military Road - Spit Junction - Belmont Road- Avenue Road. Ik denk dat het nooit meer uit mijn geheugen wordt weggevaagd. Kippenvel. Startend met muesli en melk maken we ons klaar voor de schoolrun. Sandwich ham wordt geadoreerd, ieder vakje van de lunchbox wordt gevuld en aan het eind van de schooldag wordt het zichtbaar wat wel of niet in smaak viel. Parkplay, playdates, swimming lessons, ballet; de locaties weet ik inmiddels te vinden en in de Kluger zingen we liedjes, maken we afspraken, wordt er gekibbeld en ruzie gemaakt, doen we High Fives en zijn we blij als we op tijd zijn en en parkeerplek hebben gevonden. Van nul contacten ben ik in een paar weken tijd veel contacten rijker geworden, zeg ik gedag op straat, heb ik gesprekken met schoolmoeders tijdens het wachten op de schoolbel en ben ik echt gesettled. In Memorial Park heb ik er ongeveer 4,5 minuut voor nodig gehad om erachter te komen hoe een ‘wip’ heet. De Nederlandse benaming evenals de Engelse ‘seesaw’ was ik kwijt. Ik tel in Engels, denk en droom in Nederlands en Engels.

De laatste weken heb ik vol trots en emotie pakketjes en kaartjes gevonden op mijn bed, op mijn nachtkastje en in de mailbox. Bloemen en een Thank-you kaartje met een tekst die recht uit het hart kwam van Erika. Een prachtmens waarmee ik alles kan delen en vice versa. De geur van een Hema pyjama kwam me tegemoet wanneer ik het pakje openmaakte met het handschrift van de liefste moeder op aard. Call me dirty, maar ik ga hem niet wassen. Zoals eenieder wel herkent, brengen geur en muziek je ergens waar je ooit was en hoe lang het ook geleden was; een week of 10 jaar, je bent weer even terug in dat moment of je maakt een nieuwe herinnering. Liedjes op de radio die me nu al aan Australië doen denken. Patrick James. Artiest. Gitaar. Ik heb hem ontdekt op de markt op The Rocks in the city. Zijn muziek overspoelde met harmonie. Het was relaxed en gezellig (thanks Amber) en zijn muziek deed iets waarvan ik denk dat artiesten het in zich moeten hebben om je daar te brengen. Het is niet uit te leggen, dus ik probeer het ook niet. (In ieder geval: onder de spotify geliefden onder ons: give it a try! Voor de youtube gebruikers onder jullie: go spotify).

Ik draai mee in het leven van Australiërs en kan me vinden in de no-worries mentaliteit. Het is heerlijk om in mijn vrije weekenden mijn horloge letterlijk in de kast te leggen. Maar de Nederlander in mij is op veel momenten duidelijk te herkennen. Op een werkdag loop ik als een randstadter naar de bus en merk ik op dat ik teveel mensen in haal, gevolgd door irritatie wanneer het te druk is in de bus, waardoor je die “af-en-toe-aanraking-tegen-elkaar-aan-zitten” wrijving hebt. Bloednerveus word ik ervan en de hulk in mij probeert zich te ontpoppen op deze momenten. – Mijn maag roept nog steeds om 18 uur – ik hunker naar stroopwafels, drop en kaas – ik kan vol lof over Nederland praten – ik vraag om nieuw bier wanneer ik deze heb laten vallen in de pub – De dollar is te duur. Mijn waardering voor contact met anderenwordt steeds groter. We delen dezelfde ervaring, zorgen, we hebben hetzelfde plezier en weten van elkaar wat moeilijk is en zelfs dat wordt gezien en herkend. Knuffels (thanks Maggie), een schouder om op te leunen, koffiedrinken, lachen en huilen. Onbeschrijfelijk fijn.

Aankomende tijd zal in teken staan van de baby, Easter Holidays, quality time en de wintertijd gaat volgende week in. Maand 1 is bekroond met baby Montague en maand twee zal worden bekroond met mijn 4-daagse minivakantie naar the Whitsunday’s en een concert van The Script (Woo-hoo Karlien!). Mijn Australische bucketlist wordt afgewerkt en mijn terug-in-NL-bucketlist stapelt tegelijkertijd op <3. Het tweede Schiphol moment gaat magisch worden!

Awesome.

Owh-sum,though ;).

'While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.'

Straight ahead

"Beheer je blog" staat met dikke zwarte letters op mijn netvlies te branden. Ik doe m'n best, al heb ik momenteelal moeite met het beheren van Nederlandse contacten. Zonder schaamrood (maar metietwat gebruinde teint)op mijn kaken, wil ik me dus verontschuldigentegen ieder die ik beloofd heb regelmatigte sprekenop wat voor mogelijke manier dan ook.Ik heb me duidelijk vergist in de impact van het tijdsverschil en m'n tijdbesteding. Me ergens invergissen doe ik overigens geregeld:een saucage roll is geen saucijzenbroodjezoals ik hem ken, evenals een macchiato– iets wat kriebelt en wat beweegt is niet per definitie een Huntsman(tip: niet googlen, lui. Niet googlen.) - een pak TimTams eet je niet op in 1 dag, nee in134 minuten (wees gerust: ik eet gezond en ik beweeg, die TimTams zaten plots in mijn tas) -eend60 vaneenmiljoen kilois niet handig als je bij de Mardi Gras staat – 10 keer oversteken en bedenken dat de bus ook aan de andere kant rijdt - ennee, je hoeftniet altijd een antwoord te verwachten op"Fine thanks andyou?" als responsop de vraag "HowR you?!".Als kaaskoppige Nederlander heb ik de Gay parade nooit gezien, maar tippen aan de Mardi Gras: no way,impossible. Sydney stroomde afgelopen zaterdag vol met dronken Australiërs, selfiestickende Chinezen en Transgenders ende ATM transformeerde in een GayTM. Het was leuk.

Ik begin handigheid te krijgen in de bussen, ferries, treinen, de dollars van mijn Opal-card vliegen eraf, ik zie veel en ikprobeer langzaammijn Nederlands-Amerikaans-Engels-accent te verliezen, maar ik kan hem nog lang niet inruilen voor een Australisch-Engels. Mijn eerstverdiende dollars die zijn gestort op mijn zelfgeopende bankrekening van Commonwealth­­­ heb ik uitgegeven aan lekkernijen, trips (WAANZINNIGE! BLUE MOUNTAINS EN WHITSUNDAY’S! Tip: Google, lui. Google.) en ik heb mezelf ervan kunnen overtuigen dat ik de jurkjes van die dure merkwinkels bovenin shoppingmall Westfield echt niet nodig heb. Met behulp van anderen kom je al ver en weet je het bestaan af van mooie plekken om te zien en dingen die handig zijn (zoals een portable charger die je uit een automaat kunt halen voor $30. Of 20 omdat iemand anders er een tientje in heeft laten zitten *mazzelaar). Het ontmoeten van anderen ligt in eigen handen en is super fijn. Ik spendeer m’n dagen met diverse dingen, ga de drukke stad in,doe dingen met de familie, zoek rustige plekjes op, ga naar het strand en zie andere au pairs, en kan ik er net zo van genieten om in mijn vrije uurtjes voor me uit te staren op Rocky Point Island en na te denken over de kleinste dingen die me gelukkig maken op dat moment of dingen die me gelukkig maken in de toekomst die ik voor me zie. Ik kan minutenlang staren naar een spinnenweb met een diameter van één meter met middenin mijn grootste angst waar ik overheen probeer te komen (onmogelijk). Ik waardeer nieuwe dingen, nieuwe ervaringen maar net zo goed waardeer ik mijn thuis en het meest de mensen die daar weer voor me zijn wanneer ik er weer ben.

Wat zeker niet mag ontbreken in deze blog is het geluk hebben met mijn hostfamily. Er is ruimte voor eigen inbreng, bespreken van gevoel en gedachtes en er is ruimte voor plezier en ze geven me alles wat ik denk nodig te hebben. Ik word gezien als gelijke (wat niet vanzelfsprekend is als ik het vergelijk met andere ervaringen). Een uitstapje, lunch, terugtrekken in mijn kamer, heel hard huilen of heel hard lachen. Er worden stroopwafels op mijn kussen gelegd en ik hoor erbij. De 13 dagen dat ik hier ben zijn hectisch geweest. Het heen- en weer rijden van de huizen (we zijn verhuisd), het integreren in het gezin en het vinden van mijn eigen plekHet is niet altijd even makkelijk en mijn gevoel wordt nog regelmatig in een rollercoaster gezet.In het park hoor ik 1 van mijn hostkids zeggen: “I could tell u about Patty, Patty is special.”. Er worden gouden stickers op mijn kleren geplakt omdat ik speciaal ben, er worden bloemen in mijn kamer gezet, ik word steeds meer gewaardeerd en ook regelmatig hebben ze liever mummy and not Patty. Langzaam vind ik de dagelijkse routine.

Ik ben door een echte Australiër op de hoogte gebracht van de Australische verkeersregels tijdens mijn rijles hier. Het rechts instappen is het eerste. Door mijn ruitenwissers aan te gooien aan het linker hendeltje kwam ik erachter dat mijn richtingaanwijzers ook aan de rechterkant zitten. “OK Patty straight ahead down the roundabout” of ook wel: OK Peti streedahit-daun-the-rendabout” .Ik ben gecomplimenteerd op mijn fantastische rijgedrag, ben erop gewezen dat ik met vertrouwen mijn hostkids veilig naar school kan brengen , heb $73 dollar afgerekend en heb hiervoor veel meer zelfverzekerdheid op de weg gekregen.

Van een Smart ForTwo gaan we naar een Toyota Kluger en van week 2 gaan we naar week 3.

- Smile today, cry tomorrow -

Welcome to Oz

In de zon en de aangetikte 27 graden die ik voel branden op mijn Nederlands ongekleurde armen en benen,op de hoek van Military road en Belmont road,zit ik te wachten tot het 13 uur is en ik heb afgesproken met een andere au pair. Best tevreden als ik ben, want de eerste busrit in mijn eentje is keurig gegaan met m'n nieuwe opal card (OV). Vandaag ben ik alleen op pad geweest en ik moet toegeven: ik ben best goed gezelschap.

Ik ga op reis en laat achter...

Where's the good in goodbye?One week left.

Onbewust merk ik dat ik zoaf en toeafstand neem van afscheid nemen. Ik probeer uit te stellen.Ik zie het namelijk als: ik ga er zes maanden tussenuit, dus zeg alsjeblieft gewoon geen doei, want ik zie je toch wel weer? Maar toch ben ik niet zo stoer als jullie allemaal denken en vind ik het achterlaten van die mensen het allermoeilijkste wat er is.De tien weken na mijn eerste geschreven blog zijn voorbij. Waar deze weken zijn heengegaan weet ik dondersgoed: genieten, druk maken, beleven, regelen, werken, stressen, huilen, lachen, liefhebben, slapeloze nachten, hemelse nachten en een hoop nadenken. De bekende rollercoaster waar ik zelf ben ingestapt. Mijn geduld en enthousiasme zijn op de proef gesteld door verschillende obstakels en beren op de weg tijdens het regelen en uitkijken naar de dag dat ik vertrek.De regel van het leven is dat je vind wanneer je stopt met zoeken. Net wanneer je denkt te weten hoe het leven werkt, wordt er een verrassing op je bord gegooid. En soms zijn ze erg aangenaam ;-).

Volgende week zal ik in het vliegtuig zitten en voor die tijdheb ik feestjes, knuffelmomenten en ben ik blij dat ik dat nog allemaalga doen.Afgezien van de gijzelingen in Sydney, de orkanen in Queensland en de ongelooflijk ranzige Bachelor en Spinster balls (gezien in een aflevering van Lauren Verster), beloof ik jullie en vooral mezelf dat dit zes maanden gaan worden die een glanzende stempel op mijn leven gaat drukken, met een goud randje. Het over me heen laten komen, met volle overtuiging. Dat is wat ik ga doen, dat is wat ik moet doen.

"If it's both terrifying and amazing then you should definitely pursue it." :)

Kopje down under

De backspace knop op mijn toetsenbord is al ietwat vaak gebruikt sinds het schrijven van dit eerste verhaal op mijn blog.Ik ben namelijk geen blogger. De tekst die iktypzou interessant moeten zijn voor anderen, maar ik ben er over uit dat het vooral interessant en leuk moet zijn voor mij. Ik wil mijn gedachtes en bedenkingen over en in Australiëvan me af kunnen schrijven, typen, met me meenemen en delen met de mensen die hier nieuwsgierig naar zijn. And so the adventure begins. OK nu nog niet, maar over 10,5 week. Op 26 februari ’15 verlaat ik Nederlandse bodem om voor minimaal 6 maanden Australië te ontdekken. Australië. Potverdorie. Het land van de kangaroos, van de easygoing bevolking en de no worries mentaliteit. Het land van de mooie stranden en de zon. Waar je in één maand een indruk krijgt van het land, waar je na zes maanden niet meer naar huis wilt(oeps) en waar je na een jaar behoort tot de bevolking.En ja, het land dat 22 uur vliegen en 10 uur voorloopt en verwijderd is van mijn oh zo veilige thuisfront. Het thuisfront waar ik gewend ben geraakt aan de onmogelijke snelheid van leven,de burn-outhypeen waar de mensen wonen waar ik het meeste van hou.Ik zal gaan werken als Au Pair en me vestigen en me thuis moeten gaan voelenbij een echt heel fijn gezin (the Lloyd family) in Mosman, een suburb van Sydney. Met een omgeving van groen, veel water, op korte afstand van Sydney zal het echt vreselijk afzien gaan worden ;). Met belachelijk veel zin en natuurlijk een verwachte dosis heimweegevoel zal ik dit avontuur met mijn beide handen aanpakken.Ik zeg doen.

- If you think adventure is dangerous; try routine, it’s lethal. – Paulo Coelho