Where's the good in goodbye?One week left.

Onbewust merk ik dat ik zoaf en toeafstand neem van afscheid nemen. Ik probeer uit te stellen.Ik zie het namelijk als: ik ga er zes maanden tussenuit, dus zeg alsjeblieft gewoon geen doei, want ik zie je toch wel weer? Maar toch ben ik niet zo stoer als jullie allemaal denken en vind ik het achterlaten van die mensen het allermoeilijkste wat er is.De tien weken na mijn eerste geschreven blog zijn voorbij. Waar deze weken zijn heengegaan weet ik dondersgoed: genieten, druk maken, beleven, regelen, werken, stressen, huilen, lachen, liefhebben, slapeloze nachten, hemelse nachten en een hoop nadenken. De bekende rollercoaster waar ik zelf ben ingestapt. Mijn geduld en enthousiasme zijn op de proef gesteld door verschillende obstakels en beren op de weg tijdens het regelen en uitkijken naar de dag dat ik vertrek.De regel van het leven is dat je vind wanneer je stopt met zoeken. Net wanneer je denkt te weten hoe het leven werkt, wordt er een verrassing op je bord gegooid. En soms zijn ze erg aangenaam ;-).

Volgende week zal ik in het vliegtuig zitten en voor die tijdheb ik feestjes, knuffelmomenten en ben ik blij dat ik dat nog allemaalga doen.Afgezien van de gijzelingen in Sydney, de orkanen in Queensland en de ongelooflijk ranzige Bachelor en Spinster balls (gezien in een aflevering van Lauren Verster), beloof ik jullie en vooral mezelf dat dit zes maanden gaan worden die een glanzende stempel op mijn leven gaat drukken, met een goud randje. Het over me heen laten komen, met volle overtuiging. Dat is wat ik ga doen, dat is wat ik moet doen.

"If it's both terrifying and amazing then you should definitely pursue it." :)